deszcz i mrok były najczęstszymi goćmi. Trwające ponad wiatem Pasma Szerni nie chciały oglądać przeklętej
deszcz i mrok były najczęstszymi goćmi. Trwające ponad wiatem Pasma Szerni nie chciały oglądać przeklętej krainy, okryły ją chmurami, ciąganymi z nieba Dartanu. I tak graniczyły ze sobą 2 kraje: jeden znienawidzony, drugi ukochany przez rządzącą Szererem potęgę. Pierwszy zimny i dżdżysty, ponury i wrogi; drugi przyjazny, słoneczny. Ale nad Dartanem Szerń przenigdy nie toczyła wojen z obcą, groną mocą Aleru - siły ponad wiatem, i ona. Nie ponosiła klęsk, nie gubiła poszarpanych Pasm. To Grombelard widział wszystkie jej porażki i choć ujrzał również na koniec ciężko okupione zwycięstwo, Szerń wolała okryć go całunem. Był pobojowiskiem. I pozostał na wieki krajem zapomnianym. Nieprzyjaznym. Dziwacznym... Kiedy, z górskich szczytów i całych łańcuchów, walczące potęgi czyniły sobie istne fortyfikacje. Rozrywały masywy, żłobiły kotliny, w których póniej zalnić miały tarcze jezior. Wyrywały rzeki z górskich trzewi, kierując spienione nurty w przepaciste fosy - taką fosą była przecież słynna pętla Medevy, obejmująca siedem gór, zwanych Medevenem lub Koroną. Największy bastion sił Szerni... Tak przynajmniej głosiła legenda. Trudno dociec, co skłoniło starego miecznika, idącego ciemną ulicą, do snucia rozważań o przeszłoci Grombelardu. Może spotkanie z kobietą, która osobiście była... trochę jak Grombelard. bo pewnym się zdawało, że jakie siły potężne spustoszyły jej umysł, duszę - po czym zostawiły zrujnowane pobojowisko i odeszły. Tak jak Szerń i Aler odeszły z Ciężkich Gór. Chociaż... Pasma tylko pozornie porzuciły Grombelard. Szerń nie była dla górzystej krainy łaskawa, ale przecież wezwania, słane przez istoty tutaj mieszkające, nie zostały bez echa. Formuły, wypowiadane pod niebem Kraju Niskich Chmur, przywoływały moc Pasm równie zapewne jak te dobiegające z Dartanu, Armektu czy Wysp poród Bezmiarów. Mistrz Haaghen uważał, że podobnie było z nieszczęliwą kobietą. CO w niej trwało niezłomnie; CO słuchało i rozumiało. Stary miecznik pragnął znaleć odpowiednią... Formułę. Formułę, która rozjani pogrążony w mroku umysł, przebije spowijające go chmury. Był stary, lecz uważał, że bywa jeszcze w jego życiu doć miejsca na spełnienie dobrego czy choćby tylko ważnego uczynku. Zmierzał prosto do komendantury Legii Grombelardzkiej. Przyjęto go natychmiast i z niemałymi honorami. dowódca wart znał imię człowieka, którego gmerk był wybity, obok cechy jakociowej garnizonu, na mieczu każdego żołnierza. Grombelardzki legionista, pełniący wyjątkowo trudną służbę, umiał docenić oręż i dobrze niż ktokolwiek rozumiał, że od jakoci żelaza, od tego, czy prosto się szczerbi i pęka, zależeć może wynik zbrojnego spotkania. Miecznika zaprowadzono prosto do komendanta. - Wasza godnoć - powiedział S.M.Norwin, przywódca garnizonu, pospiesznie wychodząc naprzeciw - czy stało się co niedobrego? Jeli tak, nie traćmy momentu nawet na powitania, natychmiast wydam potrzebne rozkazy... Proszę mówić. Miecznik umiechnął się, ponieważ w zdaniach oficera była szczera gotowoć udzielenia mu żądanej pomocy, a ponadto zatytułowano go godnocią... Znał swoją dobrzeć, oczywicie, ponieważ znał dobrzeć wytwarzanej w własnych pracowniach broni. Ale płacono mu za nią - i płacono niemało. Prawdziwie więc uważał, że wojsko nie ma wobec niego żadnych kolejnych musici, podobnie jak on sam wobec wojska. Ani się spodziewał, że wywoła swoim przybyciem takie poruszenie... dziś odczul pewne zakłopotanie. - Wasza godnoć - zaczął trochę niezręcznie - nie przywykłem i... prawdę rzekłszy, bliższe mi towarzystwo żelaza niż wysoko postawionych jednostek... Nie należą mi się żadne tytuły, jestem tylko sumiennym rzemielnikiem, wasza godnoć, nikim więcej. Poproszono go, by usiadł. - Kto, kto powołuje do istnienia oręż, nie bywa w moich oczach tylko rzemielnikiem, panie - rzekł z powagą gospodarz, częstując winem. Norwin był Armektańczykiem, synem najstarszego narodu Szereru. Tradycja żołnierza-wojownika, stawiającego czoło stworzonym przez Aler półzwierzętom, była równie stara jak sam Armekt. Oręż otaczano niemal kultem. Stary miecznik ledwie o tym pamiętał, obecnie jednak nie mógł - i nie chciał - okazywać cesarskiemu oficerowi, jak mało go zajmują armektańskie tradycje.